Als je googelt op gendertransitie, komen allerlei succesverhalen naar je toe. Over meisjes die nu als lachende knullen de camera inkijken. En omgekeerd. Je gaat denken dat dit misschien toch een goede oplossing is voor wie zich niet happy voelt met zijn of haar geslacht.
Maar googel je op ‘detransition’ dan ziet het plaatje er heel anders uit. Je leest hoe Patrick Mitchell na twee jaar transitie weer een jongen wil zijn. Een ander vraagt zich af hoe ze weer de Debbie wordt die ze was. Keira Bell daagde de genderkliniek in Londen voor de rechter, om wat haar het afgelopen decennium is aangedaan – en krijgt van de rechter gelijk.
Stuk voor stuk transgenders met spijt. Niemand weet om hoeveel mensen het gaat; er wordt nauwelijks onderzoek naar gedaan. Als Charlie Evans uit Newcastle zich na tien jaar transitie weer als vrouw identificeert, krijgt ze ‘honderden’ verzoeken om hulp bij de-transitie, waaronder dertig alleen al uit Newcastle. Voor wie beseft hoe ingrijpend dit is, is elke spijtoptant er een te veel.
Lees ook